Geen afscheid van COV Gorkum, wél van de politiek

Tijdens de campagne op de weekmarkt in Arkel.

Morgenavond mag ik in de Grote Kerk in Gorinchem op het podium staan. Als tenor bij COV Gorkum zing ik de Paulus van Mendelssohn. Het zou mijn afscheidsconcert worden, want de dinsdagavond is als repetitieavond heilig. En de gemeenteraad van de nieuwe gemeente Molenlanden heeft de dinsdagavond als vaste vergaderavond geprikt. Die gaat natuurlijk voor.

Ik schrijf zou, want bij de verkiezingen eind november viel ik buiten de boot. Eigenlijk heb ik maar één persoon met een blij gezicht gezien: de voorzitter van ons koor, die zich al tijden zorgen maakt over de uiterst schrale bezetting van de tenordivisie.

Prognose
Hoe zat het ook alweer? Woensdag 21 november waren de herindelingsverkiezingen voor Molenlanden. Als de nummer twee op de lijst van de ChristenUnie maakte ik me weinig zorgen. Onze eigen prognose was vijf, misschien zelfs zes zetels. Het werden er vijf. Tijdens de verkiezingsavond werd al snel duidelijk dat onze kandidaten uit de top tien meer dan gemiddeld goed scoorden in hun eigen dorp. Dat gold vooral voor de dorpen Nieuw-Lekkerland, Giessenburg, Oud-Alblas en Streefkerk, waar respectievelijk Harry Stam, Leo Timmer, Erik Jonker en Pieter van Bruggen de stemmentrekkers waren. Begrijpelijkerwijs weinig (voorkeur)stemmen voor de CU in mijn eigen woonplaats Arkel, waar het aantal CU-kiezers altijd gering is geweest. En tot lokale beroemdheid heb ik het nooit weten te schoppen.

Hoe zou het vrouweneffect uitpakken?
Na het tellen van de stemmen, laat op de avond van 21 november, besefte ik dat een nieuwe raadsperiode voor mij nog lang geen gelopen race was. Leon de Wit, nummer 3 op onze lijst, had toen de hoop al opgegeven. Binnen de CU kennen we het fenomeen van de voorkeurstemmen voor de hoogstgeplaatste vrouw op de kieslijst. Vooral vrouwelijke kiezers laten op deze manier weten dat ze een fractie van louter mannen een slecht idee vinden. Waar ik het overigens helemaal mee eens ben. Wat zou het effect in Molenlanden zijn?

Twee dagen later, toen alle voorkeurstemmen keurig waren geteld, wisten we het antwoord op die vraag. Met 183 stemmen, net genoeg voor het halen van de kiesdrempel van 180 stemmen klom Sanne Zijlstra, nummer 8 op de lijst, naar de vijfde plek en was het raadsavontuur voor mij (155 voorkeurstemmen) voorbij. De gemeente Giessenlanden zou per 31 december 2018 ophouden te bestaan; het betekende ook mijn laatste dag als volksvertegenwoordiger.

Zeker niet afgeserveerd
Verbazing, verwarring en ongeloof. Zo waren mijn eerste reacties. Tegelijkertijd had ik er natuurlijk gewoon de smoor in. In die eerste paar dagen heb ik heel wat synoniemen voor mijn gemoedsgesteldheid voorbij zien komen. Teleurgesteld, vooral dat. Maar zeker niet in mensen. De verkiezingen zijn eerlijk verlopen, tijdens de campagne heeft niemand negatief op de man gespeeld. Ik voelde me dan ook niet afgeserveerd, zoals iemand suggereerde. Als ik nu zelf dik 25 voorkeurstemmen meer had gehad. Of 60 stemmen voor de CU als geheel, zodat de derde restzetel naar de CU in plaats van Doe Mee! Molenlanden was gegaan. Als het nu slechter weer was geweest. Als… Zo blijven we nog wel even bezig. De feiten zijn zoals ze zijn.

Een stevige, inhoudelijke campagne
Terugblikken op de verkiezingen is ook de campagne evalueren. Laat ik het dicht bij huis houden. De CU heeft een stevige inhoudelijke campagne gevoerd. Enkele ideeën die we tijdens de campagne hebben uitgediept, zoals het Thuishuis voor ouderen en de bouwkringloop, kregen en krijgen veel bijval en positieve aandacht. Ook onze inzet voor jongerensoos De Korf in Giessen-Oudekerk kreeg positieve reacties. En het werkbezoek van minister Schouten aan Zuivelfabriek De Graafstroom in Bleskensgraaf had ik niet willen missen.

Onze campagne resulteerde in bijna 12% meer stemmen; dat is een prima resultaat voor een partij die het doorgaans moet hebben van een vaste aanhang en weinig zwevende kiezers trekt. Al met al een succes. Maar helaas geen zesde zetel, en deelname aan de coalitie evenmin. Wat dat laatste betreft: Fractievoorzitter Harry Stam heeft daarover in de media een duidelijk standpunt ingenomen. Dat ga ik hier niet overdoen.

Had je dingen beter kunnen doen in de campagne? Ongetwijfeld. Zou je de volgende keer dingen anders doen? Zeker. Ben je de volgende keer weer beschikbaar? Geen idee. Heb je veel bereikt? Minder dan ik zou willen? Was het de moeite waard? Ja!

Ik ben en blijf betrokken
Mijn nieuwe status is die van ambteloos burger. Iemand die weer de regie heeft over zijn eigen agenda. Die ’s avonds na de maaltijd niet onmiddellijk weg moet voor een volgende vergadering. Iemand die tijdens het schrijven van dit stukje uitkijkt op polder Rietveld in de Vijfheerenlanden en zich afvraagt waarom dat stukje niet bij Utrecht is gevoegd. Iemand die gewoon betrokken blijft bij die mooie Alblasserwaard. Iemand die voor het zingen van mooie koorwerken gewoon lid van COV Gorkum kan blijven, en vanwege de repetitieavonden dus niet de raadsvergaderingen op dinsdag kan volgen.

O ja, er zijn nog kaarten te koop voor het COV-concert, vrijdagavond 25 januari 2019 in de Grote Kerk van Gorinchem, aanvang 20.00 u

Wie? Lijst 3! De keerzijde van een succesvolle campagne


Op kleine schaal voer ik mijn eigen campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen. Dat doe ik met de slogan ‘Wie? Lijst 3!’ Het is een bescheiden eerbetoon aan mijn grootvader Arie van de Minkelis, die in de jaren twintig en dertig jarenlang raadslid en wethouder was voor de lokale partij in Giessendam.

De gemeente Giessendam besloeg het gehele gebied ten noorden van de Giessen van de Kaai bij Sliedrecht tot Peursum*. Een groot gedeelte van de voormalige gemeente Giessendam ligt dus in de huidige gemeente Giessenlanden en daarmee straks in Molenlanden.

Simpel en doeltreffend
‘Wie? Lijst 3!’ is een even simpele als doeltreffende slogan, die typisch is voor een lokale partij waar het nog meer dan bij andere partijen gaat om het herkenbare gezicht van een bekende dorpsgenoot. En dat was mijn grootvader. Hij ging van deur tot deur om zijn waren en diensten aan de man te brengen. Hij inde het geld voor het ziekenfonds, het begrafenisfonds, verkocht verzekeringen en loten voor de loterij en nog zo wat van die dingen.

Verkiezingstruc
Helaas heb ik de originele poster niet meer terug kunnen vinden in ons bescheiden familiearchief, maar ik kan me herinneren dat rood de hoofdkleur was. Dat was niet toevallig, want de lokale partij, afwisselend Algemeen Belang en Giessendams Belang genoemd, nam het bij verkiezingen op tegen de SDAP, de voorloper van de PvdA. Je kiezers op het verkeerde been zetten door dezelfde kleur te gebruiken was ook toen al een geliefde verkiezingstruc. Daarnaast had mijn grootvader een groot sociaal hart, dus hij voelde zich prima thuis bij die kleur. In die zin lijk ik wel op ‘opa Arie’, ook al is mijn politieke kleur blauw.

De keerzijde van het succes
De slogan ‘Wie? Lijst 3!’ bij de verkiezingen van 1931 was succesvol. Want in 1935 was de partij Algemeen Belang opgeklommen van de derde naar de tweede plek. Ze konden de mooi rijmende slogan niet langer gebruiken. Dat was de keerzijde van het succes.

In de setting van Molenlanden heb ik het er graag voor over. ChristenUnie Molenlanden heeft lijst 3, maar we gaan ervoor om in Molenlanden de tweede partij te worden. Wie? Lijst 3!

* De gemeenten Peursum en Giessen-Nieuwkerk zijn in 1957 samen met het Oudkerkse deel van Giessendam samengevoegd tot de gemeente Giessenburg. Deze gemeente is op haar beurt in 1986 opgegaan in Giessenlanden en nu staan we dus aan de vooravond van de fusie tussen Giessenlanden en Molenwaard.

De vorige energietransitie 50 jaar geleden bracht vooral comfort

Het petroleumstel bleef ook na de energietransitie in gebruik.
Het ooit zo vertrouwde petroleumstelletje, nu in trek bij vintageliefhebbers.

Nederland staat aan het begin van een gigantische energietransitie. We moeten zo snel mogelijk van het gas af, vindt klimaatminister Wiebes. Maar hoe ging dat vijftig jaar geleden in zijn werk, toen de kolen in de ban gingen en we voor de verwarming van onze huizen massaal op gas overstapten?

Anders dan vijftig jaar geleden
Wat deze energietransitie totaal anders maakt dan de vorige is het milieumotief. De fossiele brandstoffen raken op, verdere CO2-vervuiling moeten we een halt toeroepen en inmiddels zijn we ook gevoelig voor de gevolgen van de gaswinning in de noordelijke provincies. Hoe anders begin jaren zestig toen het aanboren van Nederlands gas onze vaderlandse economie vleugels gaf en het wonen opeens stukken comfortabeler werd.

Ik was een jaar of zeven  toen mijn ouders het plan opvatten om ook ‘cv te doen’. Ze hadden het niet over afscheid nemen van kolen, hoewel dat onlosmakelijk verbonden was aan deze keuze. Nee, er lonkte vooral iets beters. Het toverwoord luidde cv! Het was schoner, comfortabeler en makkelijker. Je hoefde niet langer tijdens koude winterdagen naar de schuur om de kolenkit te vullen. Je kreeg geen zwarte handen, geen vieze kachel en met roet beslagen ruitjes.

Ook de schoorsteen werd gesloopt
Zo verdween ergens in 1972 de kolenkachel uit ons huis. De ruimteverslindende schoorsteen werd meteen gesloopt. Ik herinner me nog dat het halve gezin – en geloof me, dat waren véél handen – werd ingeschakeld om het puin af te voeren, dat mijn vader zorgvuldig met een vuisthamer wegbikte. In de voor huidige begrippen nauwe doorzonkamer kregen we er zeeën van ruimte voor terug. Eind dat jaar prijkte de kerstboom waar het jaar daarvoor de kachel snorde.

Waarom nieuwbouw zonder gas?
Wekenlang waren een paar schnabbelaars in hun vrije tijd bezig om ons nog relatief jonge nieuwbouwhuis van een cv-systeem te voorzien. Je vraagt je nu af waarom het huis, gebouwd in 1967, toen al niet meteen op het gasnet werd aangesloten. Net zoals we nu besluiten om in nieuwbouwwijken voortaan gasloos te bouwen.

Tijdens de energietransitie een halve eeuw geleden verdween er meer. De oliekachel in de keuken was niet meer nodig, dus de olietank buiten aan het scheidingsmuurtje met de buren kon worden gesloopt. En het tweepits gaskomfoor, met de blauwe butaanglasfles keurig weggewerkt achter een gordijntje, verdween naar de schuur. Het zou nog jarenlang dienst doen om eind december oliebollen te bakken.

Stoofpeertjes
De vier pitten van het nieuwe gaskomfoor waren ook voor een groot huishouden genoeg, maar mijn moeder hield nog tientallen jaren een emaillen petroleumstel bij de hand. ‘Zo lekker makkelijk voor de stoofpeertjes’, maar heimelijk koesterde ze dit vertrouwde toestel voor het geval het gas plotseling op zou zijn. Veel ruimtewinst gaf het allemaal niet, want er kwam natuurlijk een koelkast voor terug.

Wat niet verdween waren de bloemen op de ruiten na een ijskoude winternacht. Er kwam weliswaar cv in het hele huis, maar de ramen bleven enkelglas en de muren werden niet geïsoleerd. Dat was de zorg voor de volgende bewoners.

We moeten van het gas af, maar hoe?

Onze nieuwe cv-ketel.

We moeten van het gas af. In 2050 is er geen huis in Nederland meer waar nog één druppel gas via een leiding binnenkomt. Nog 32 jaar te gaan voordat we gasloos door het leven gaan. Wie dan leeft wie dan zorgt, maar voor de zekerheid oriënteer ik me toch alvast op de mogelijkheden. Wordt het een warmtepomp, investeren we in een zonneboiler, meer zonnepanelen?

Een paar weken geleden drong het gasdilemma zich plotseling versneld op toen de cv-ketel het begaf. Het apparaat is achttien jaar oud, dus dan kun je dat verwachten. Maar het kwam me net iets te snel. Ik had graag nog wat tijd genomen om me beter te verdiepen in allerlei duurzaamheidsoplossingen en de aankoop van de ketel daarop af te stemmen. Die tijd was er niet; er moest een nieuwe ketel komen. En snel.

Een zonneboiler of toch niet?
Het is een HR-ketel geworden die ook geschikt is voor de aansluiting op een zonneboiler. Op www.milieucentraal.nl had ik me al eens verdiept in de voor- en nadelen van de diverse soorten waterpompen (warmtewinning uit lucht, grondwater of bronwater) en zonneboiler. De zonneboiler leek me vanwege de kortere terugverdientijd de betere optie.

De vraag is of we met een zonneboiler (zonnewarmte wordt via een buizenstelsel omgezet in warm water en opgeslagen in de boiler) op de goede weg zijn naar een gasloos huis. Of dat we de aanschaf van een zonneboilersysteem moeten combineren met een warmtepomp. Ook met een overheidssubsidie een pittige investering!

De impact van de houtkachel
Met onze bestaande cv-houtkachel (de warmte wordt mede benut om het cv-water te verwarmen) hebben we ons gasverbruik een paar jaar geleden al teruggebracht van ca. 2600 naar 1600 kuub per jaar. Alleen het dak van onze serre lijkt geschikt voor een zonnecollector, dus we kunnen het gasverbruik met hooguit 300 kuub extra terugdringen. Resteert nog 1300 kuub. We kunnen hooguit 100 kuub winnen door elektrisch te gaan koken. Daar kunnen we mooi de opbrengst van de zonnepanelen voor gebruiken.

Als we het bezwaar overwinnen om het dak van het woonhuis vol te leggen met zonnecollectoren (vacuümbuizen met heatpipes) én fors te investeren (wat is de terugverdientijd?) kunnen we zeker in het voor- en najaar voldoende warmte winnen om in het benodigde warme tapwater te voorzien en ons huis te verwarmen. Maar in de koude wintermaanden hebben we dan nog steeds een probleem. Onze houtkachel is niet geschikt om het hele huis te verwarmen.

Isoleren
Beter isoleren, zegt u? Ja, dat kan. Maar alle denkbare isolatiemaatregelen (glas, dak, muren) hebben we zo’n beetje uitgevoerd. En bij een huis uit 1914 is de winst van isoleren beperkt. Voor de eigenaar van een oud huis hebben we daarmee hét dilemma te pakken. Oude huizen zijn vaak moeilijk te isoleren en ongeschikt om leidingwerk en andere voorzieningen gunstig aan te leggen.

Onze zoektocht naar een duurzame oplossing zonder gasaansluiting is nog maar net gestart. De vraag is nu wat de mogelijkheden zijn van onze nieuwe cv-ketel en de bestaande houtkachel in combinatie met een zonneboiler en/of warmtepomp. En in hoeveel jaar we een investering terugverdienen.

Subsidie
Tot 2021 loopt een aantrekkelijke subsidieregeling, dus we hebben nog een jaar of drie, vier. Als we er dan niet uit zijn, verschuiven we het probleem naar de toekomst (lees: volgende bewoners). Als onze nieuwe CV-ketel ook 18 jaar meegaat is het 2036. Tegen die tijd weten we ongetwijfeld meer. Bovendien is het ook dan nog lang geen 2050.

Lees meer over het verduurzamen van je eigen huis:

Eerdere blogs over het verduurzamen van onze omgeving:

Een stageverslag in 64 punten

De koppenkaart, destijds voor een eindredacteur onmisbaar om een krantenkop mooi passend te krijgen.

Hoe krijgen we ooit onze zolder opgeruimd, vroeg adjunct-hoofdredacteur Daniël Gillissen van het Nederlands Dagblad zich begin september vertwijfeld af.

De krant staat aan de vooravond van een verhuizing en een dagblad verzamelt in de loop van enkele decennia een hoop rommel op de redactie. Gillissen moet bij het opruimen verbaasd zijn geweest bij de aanblik van een strook fotozetsel van tientallen meters lengte. Met daarop in niet al te fraai proza een stageverslag in 64 punts corpsgrootte. Met als ondertekening mijn naam, eveneens in 64 punten.

Van analoog naar digitaal
Het is een curieuze herinnering aan het begin van mijn journalistieke loopbaan en de overgang van het analoge naar het digitale tijdperk. Het eerste kwartaal van 1986 liep ik stage op de redactie bij het ND, dat toen amper een jaar kantoor hield in Barneveld. Het gros van de redacteuren werkte op zijn kamer in stilte met een mechanische of elektrische schrijfmachine binnen handbereik. In het hart van de redactie waren drie stiltecabines met daarin een heuse pc, waar vooruitstrevende redacteuren én stagiairs een voorschotje namen op de digitalisering van het krantenbedrijf.

Een cruciale zetinstructie
Vanuit een van die cabines verstuurde ik in het voorjaar van 1986 een instructie naar de zetmachine. Het leek me een prachtig idee om mijn driemaandenstage bij het ND af te sluiten met een stageverslag in de vorm van een minikrant. En dat kon ik niet zomaar vanuit een handig opmaakprogramma printen in het lettertype van mijn voorkeur. Dat lukte uitsluitend als ik de zetcomputer gebruikte, die consequent fotozetsel in het standaard font van de krant produceerde.

Maar ik vergat een cruciale zetinstructie, zodat niet alleen de kop maar het hele verslag in de knoertgrote 64 punts-letter werd gezet. De zetcomputer spuugde het zetsel gestaag maar traag uit, en dat in de aanloop naar de deadline, terwijl ongeduldige opmaakredacteuren zaten te wachten op het zetsel met de échte artikelen. Ik ben die laatste stagedag met de staart tussen de benen huiswaarts gekeerd. Hoeveel vertraging de productie van de zaterdagkrant had opgelopen heb ik nooit durven vragen.

Slingers
De week daarop ben ik als een muis de redactie opgeslopen om de zetopdracht nogmaals te geven. Nu mét de afsluitende zetinstructie achter de 64-punts kop. Opgelucht ging ik het zetsel ophalen in de computerruimte, die uitbundig versierd bleek met slingers fotozetsel met daarop mijn stageverslag. In 64 punten. De redacteuren die daar op dat moment rondliepen, haalden hun schouders op. Ze hadden er vooral flink om gelachen.

Te mager
Mijn stageverslag telde uiteindelijk 2 pagina’s, voorzien van een dikke stapel bijlagen, de pennenvruchten van drie maanden stage bij het Nederlands Dagblad. De artikelen waren oké, voor de stage kreeg ik een dikke voldoende. Alleen het verslag vond mijn begeleider te mager.

Molenlanden krijgt domeinnaam cadeau

Gemeente Giessenlanden
t.a.v. de heer W. ten Kate

Arkel, 19 september 2017

Betreft: domeinnamen nieuwe gemeente

Geachte heer Ten Kate,

Gefeliciteerd met de nieuwe naam van de fusiegemeente Molenwaard-Giessenlanden! Officieel horen we de nieuwe naam pas volgende week maandag, tijdens een gezamenlijke vergadering van beide gemeenteraden. Maar achter de schermen zal de naam snel bekend zijn, nu het gros van onze inwoners zijn stem heeft kunnen uitbrengen op een van de geselecteerde namen en de deadline van de stemming is verstreken.

Applaus
Afgaande op de poll van ons regionale dagblad wordt het gemeente Molenlanden. Gemeente De Waard wordt het waarschijnlijk niet en ook gemeente Groene Waard lijkt het niet te halen. Ik heb zo mijn ideeën bij de geselecteerde namen, maar als raadslid heb ik ingestemd met het besluit om de naamgeving uit handen te geven. Dus conformeer ik me aan de uitkomst en zal ik maandagavond bij de officiële presentatie van de nieuwe naam luid applaudisseren (ik heb het opgezocht, met dubbele s).

Voor de zekerheid
Bij een felicitatie hoort een cadeautje. Uit de pers had u al vernomen dat ik de domeinnaam www.gemeentemolenlanden.nl in bezit heb. Die heb ik ooit, bijna een jaar geleden, voor de zekerheid laten registreren. Om te voorkomen dat een domeinnamenkaper met slechte bedoelingen zou weigeren deze naam over te dragen. U krijgt de naam helemaal gratis en voor niets. Ik doe er als slecht koopman de url www.molenlanden.nl meteen bij. Overigens alleen als u belooft dat déze url altijd en immer in gemeentehanden blijft. Want echte domeinnaamkapers vinden deze domeinnaam maar wát aantrekkelijk als het inderdaad gemeente Molenlanden wordt.

Misverstand
Ik wil nog een misverstand wegnemen. Sommige mensen denken dat ik bewust de pers heb gezocht om maximaal reclame te maken voor de naam Molenlanden en zo indirect het stemgedrag te beïnvloeden. Molenlanden is echter nooit mijn favoriet geweest, laat staan dat ik er reclame voor had willen maken. Ik ben altijd duidelijk geweest over de nieuwe naam van de fusiegemeente. Gemeente Alblasserwaard vond en vind ik de betere naam.

Alblasserwaard, je weet maar nooit
Nu ik toch aan het uitdelen ben: ook de domeinnaam www.gemeentealblasserwaard.nl krijgt u van mij cadeau. Tijdens deze herindelingsronde hebben we daar niets meer aan, maar wie weet kunt u of uw opvolger deze in de toekomst nog eens gebruiken als de nieuwe gemeente een maatje te klein blijkt en er in de Alblasserwaard opnieuw een gemeentelijke herindeling komt.

Met vriendelijke groet,

Johan van de Minkelis
raadslid ChristenUnie gemeente Giessenlanden

 

Het is nu tijd voor de naam: gemeente Alblasserwaard

De samensmelting tussen Giessenlanden en Molenwaard is weer een stapje dichterbij gekomen. Half mei hebben beide gemeenteraden met het herindelingsadvies ingestemd. De volgende stap is nu het bedenken van een nieuwe naam. Eén naam gaat het wat de colleges betreft niet worden: gemeente Alblasserwaard. Welke dan wel, dat maken de inwoners van Giessenlanden en Molenwaard de komende weken zelf uit.

Iedereen mag meedoen

Er komt een campagne die de inwoners van beide gemeente moet aanzetten tot het bedenken van een nieuwe naam. Iedereen mag namen indienen. De twee of drie namen die het meest aan de criteria (zie verderop) voldoen, worden in stemming gebracht. Alle inwoners mogen hieraan meedoen. Dus het zit wel goed met de participatie- en consultatiegraad waar de colleges zo aan hechten. Om alles in goede banen te leiden komt er een naamgevingscommissie. Oud-notaris Wim van Leussen is beoogd voorzitter, overigens zónder stemrecht, dus onafhankelijker en onderhoudender kun je het niet krijgen.

Ik heb zo mijn voorkeur, maar laat ik u geruststellen. Als gemeenteraadslid heb ik weinig tot niets in te brengen. De raadsleden hebben ingestemd met de werkwijze die beide colleges hebben voorgesteld. Dat betekent dat de gemeenteraden ergens eind september een klap mogen geven op de naam die de meeste stemmen krijgt tijdens de raadpleging onder de inwoners. Ik heb dus net zo veel in te brengen als iedere andere inwoner uit Molenwaard en Giessenlanden. Zij het, dat ik natuurlijk via deze blog probeer zo veel mogelijk mensen warm te krijgen voor de meest voor de hand liggende naam: Alblasserwaard.

Bezwaren van andere gemeenten
Maar die naam wordt het niet, schreef ik al. De naamgevingscommissie heeft strikte regels en instructies meegekregen en een van die instructies regels is dat de naam Alblasserwaard hoe dan ook niet tot de eindronde mag doordringen. Het zou te veel lijken op Alblasserdam en Albrandswaard, zo lieten deze gemeenten onlangs weten in een formele reactie. En de naburige gemeente Gorinchem tekent ook bezwaar aan. De naam Alblasserwaard suggereert dat het hele gebied binnen de nieuwe gemeentegrenzen valt en dat is niet zo, vinden ze in Gorinchem. Dat geldt ook voor de andere gemeenten aan de zuidkant van de Alblasserwaard. Dat de gemeente Gorinchem het niet kan verkroppen dat het buitenspel staat bij de huidige fusieronde in de Alblasserwaard (excusez le mot) zal ongetwijfeld een rol spelen. De colleges van Molenwaard en Giessenlanden willen de verstoorde relatie met de Arkelstad niet verder onder druk zetten en onderschrijven het bezwaar van Gorinchem.

Waarom wel Lingewaard en Lingewaal?
Nu zegt de wet dat de nieuwe naam niet op een reeds bestaande naam mag lijken, maar eerlijk gezegd vraag ik me af of dit hout snijdt. Zo bestaan de gemeentenamen Lingewaal en Lingewaard gezusterlijk naast elkaar. En er ligt ook niemand wakker van dat in de Krimpenerwaard twee buurgemeenten Krimpen aan den IJssel en Krimpenerwaard heten. Het suggereert juist dat de uitgang waard naar een groter (polder)gebied verwijst, wat bij de samenvoeging van Giessenlanden en Molenwaard ook zo is. En is de naam Alblasserwaard niet een prachtige tegenhanger voor de nieuwe buurgemeente Vijfheerenlanden, waar wél een historische streeknaam in de gemeentenaam blijft doorklinken! Hoe mooi zou het zijn als de aloude twee-eenheid Alblasserwaard en Vijfheerenlanden in de gemeentenamen zichtbaar blijft.

Het lijkt me dat de naam Alblasserwaard ook prima voldoet aan diverse andere criteria: de naam moet passen bij de identiteit van de nieuwe gemeente, Nederlandstalig zijn, makkelijk uit te spreken, en geen negatieve associaties oproepen. En wat te denken van het criterium dat de nieuwe naam topografische en/of historische verwantschap met het gebied moet uitstralen.

Zoals gezegd, ik ga er niet over. Mocht u Alblasserwaard ook een geschikte naam vinden, dien deze naam dan tijdens de campagne in bij de gemeente. Dat kan op deze site: www.gemeentealblasserwaard.nl. Houd de berichtgeving hierover de komende weken in de gaten. Wie weet dringt de Alblasserwaard tóch door tot de eindronde.

Arkel moet kleur bekennen over aansluiting bij Gorinchem

Arkel heeft nooit aan de achterste mem van Giessenlanden gelegen en zal dat ook in de nieuwe gemeente Alblasserwaard niet overkomen.

Als inwoner van Arkel moet ik kleur bekennen: voor of tegen een fusie met Molenwaard. Volgende week komt een fusie-colporteur aan de deur die wil weten of Arkel een wijk van Gorinchem moet worden of beter met de rest van Giessenlanden kan opgaan in de nieuw te vormen gemeente Alblasserwaard. Laat ik maar meteen duidelijk zijn: ik ben tegen aansluiting van Arkel bij Gorinchem en vóór aansluiting bij Molenwaard.

Als oud-Gorcumer – ik woonde er 22 jaar voordat we in 2008 in Arkel neerstreken – heb ik enig recht van spreken. Niet dat we er een beroerde tijd hebben gehad. Integendeel. Maar Gorinchem is Gorinchem en Arkel is Arkel. In bijna negen jaar hebben we Arkel leren kennen als een prettig dorp met aardige mensen en een behoorlijk winkelbestand. En wat Arkel niet heeft, halen of regelen we doorgaans in Gorinchem. Zo simpel is dat. In feite komen we er vrijwel dagelijks. Dat is het fijne van een stad met regiovoorzieningen vier kilometer verderop.

Verwantschap
De geografische ligging rechtvaardigt op geen enkele manier aansluiting bij Gorinchem. Nooit heb ik als ik van Gorinchem weer in Arkel terugkeer de gedachte: ‘hoorde Arkel maar bij Gorinchem, dat zou het wonen een stuk aantrekkelijker maken’. Het omgekeerde is eerder het geval. Het dorpse karakter, de ligging langs de Linge op de grens van de Alblasserwaard en Vijfheerenlanden dragen bij aan haar eigenheid. Een eigenheid die voor een belangrijk deel is gevormd door de vroegere industriële activiteiten van Betonson. Dit roept terecht verwantschap op met Gorinchem, maar ook met Kinderdijk en het bedrijventerrein Gelkenes in Groot-Ammers. In die zin heeft Molenwaard meer industriële activiteiten in huis dan Giessenlanden.

Tegenstanders van een fusie met Molenwaard noemen het confessionele overwicht als een punt van zorg. Vorig jaar tijdens de inwonersavond in Arkel over de fusieplannen hoorde ik het zo zeggen: straks kunnen we op zondag niet eens een borrel in het café pakken. Die angst is onterecht. Dat bepaalt de uitbater zelf wel of hij zijn deuren op zondag openzet. De zondagopenstelling van winkels is een ander punt. Maar zelfs Arkel haalt het wettelijk vastgestelde minimum van vier koopzondagen niet eens. Dus veel behoefte, ook onder de winkeliers, lijkt er niet te zijn. Op zondag winkelen doe je in Gorinchem of een andere plaats, zullen de meeste Arkelnaren vinden.

Paspoort
In het pro-Gorcumse kamp hoor je ook de vrees dat je straks tientallen kilometers moet afleggen om een paspoort te regelen. Ook dat zal wel loslopen. Hoornaar is nog steeds dichtbij en de digitalisering biedt nieuwe mogelijkheden. Daarvoor hoeft Arkel niet bij Gorinchem aan te haken.

Dus mocht het aan de deur (het liefst ’s avonds rond een uur of zeven, dan ben ik doorgaans thuis) tot een discussie komen, dan zijn dit zo een paar argumenten. Overigens heb ik vanuit mijn rol als raadslid in november al ingestemd met het fusievoorstel. Ondanks de kritische geluiden uit Arkel, die in het raadsvoorstel trouwens evenwichtig zijn benoemd. Ik herhaal graag nog wat onze fractie (de ChristenUnie) tijdens het debat heeft ingebracht: dat we ervan overtuigd zijn dat Arkel in de nieuwe gemeente zal floreren, evenals de voorgaande dertig jaar. Want Arkel mag dan op het randje van de Alblasserwaard liggen, het dorp heeft bepaald niet aan de achterste mem van Giessenlanden gelegen. En dat zal ook het lot niet zijn in de nieuwe Alblasserwaardse gemeente. Binnen een plattelandsgemeente van twintig dorpen is het eigen karakter van Arkel beter gewaarborgd dan als wijk van Gorinchem. Oók bij een waarschijnlijke raadsmeerderheid van de confessionele partijen CDA, SGP en ChristenUnie.

Plechtige belofte
Los van de uitkomst van een raadpleging onder de Arkelnaren is er in de verdere discussie nog een punt relevant. Dat is de onverbloemde uitnodiging van Gorcums eerste burger aan de inwoners van Arkel om zich hierover uit te spreken. Terwijl het Gorcumse college in de aanloop naar het fusiebesluit in november plechtig heeft beloofd zich niet met de besluitvorming in haar buurgemeente te bemoeien. Dit onder de toevoeging dat dit bij de gemeenteraad van Giessenlanden in goede handen is. Dat laatste kan ik slechts beamen.

Lees ook:
Wordt dit het nieuwe gemeentehuis van Arkel?

Het magere zesje voor Gert-Jan Segers

Het magere zesje voor Gert-Jan Segers

De verkiezingen zijn in aantocht, dus politici lopen zich warm voor de campagne. Of ze krijgen van hun partijbestuur juist het bericht dat ze een andere baan moeten zoeken. Ze zijn op een onverkiesbare plaats op de kandidatenlijst terechtgekomen en alleen voorkeursstemmen kan hen nog redden. Of ze zijn gewoonweg van de kandidatenlijst verdwenen, alsof ze nooit hebben bestaan.

CU-voorman Gert-Jan Segers wordt geïnterviewd.
CU-voorman Gert-Jan Segers wordt geïnterviewd.

Het overkwam afgelopen weekend Liesbeth van Tongeren, Tweede Kamerlid voor Groen Links, en eerder al VVD’er Ton Elias. Door hun afwijkende mening of non-conformistische optreden worden ze bij het oud vuil gezet. Bedankt voor je inzet en de goed doordachte voorstellen. Je hebt prima je best gedaan. Maar we hebben je niet meer nodig, zo luidt de boodschap.

Onzichtbaar in het land
In de afweging van de partijbesturen om hen van de kandidatenlijsten te weren speelt de onzichtbaarheid van Van Tongeren en Elias een rol, zo lieten beide doorschemeren. Ze zijn onzichtbaar in het land, vallen niet op en zijn daardoor niet interessant voor de kiezer, al hun werk ten spijt.

Wat dat betreft boft Gert-Jan Segers. Volgens onderzoeksbureau Ipsos weet slechts een derde van de kiezers wie hij is. En mensen die hem wél kennen, geven hem een mager zesje (een 5,8). Toch hoeft hij zich niet druk te maken over een verkiesbare plaats, want bij de komende Kamerverkiezingen is hij lijsttrekker voor de ChristenUnie en zeker van een zetel.

Net iets té keurig
Ik kan me trouwens iets voorstellen bij die relatieve onbekendheid van Segers. Toen ik onlangs op een congres bij de koffietafel innemend werd toegeknikt door een andere congresganger had ik niet meteen door dat het de ChristenUnie-voorman was, terwijl ik toch wist dat hij na de koffiepauze het hoofdpodium zou beklimmen en hij bovendien de leider is van míjn partij. Misschien net iets té bescheiden, net iets té keurig. Maar in de landelijke politiek word je daar, hoewel ik het voortreffelijke eigenschappen vind, op afgerekend. Het is aan het landelijke campagneteam van de ChristenUnie om hem over zijn imago te adviseren, uiteraard zonder af te doen van de heldere en overwogen boodschap van hoop waar hij voor staat.

Wat deed jij ook alweer bij de gemeente?
De relatieve onbekendheid die politici ten deel valt, is mij niet vreemd. ‘Wat deed jij ook alweer bij de gemeente’, hoorde ik onlangs nog van een van mijn buren. Mijn inzet als raadslid voor de dorpsgemeenschap was hem tot nu toe blijkbaar ontgaan. In de raadszaal of tijdens bijeenkomsten in het dorp kom ik hem niet tegen. En bij een buurpraatje hebben we het over het weer, de lekke dakgoot of de vakantieplannen. De kans dat hij dit verhaal leest, acht ik ook klein. Ik kan me dus wel iets voorstellen bij die relatieve onbekendheid van landelijke politici als Van Tongeren en Elias. Maar om hen daar nu op af te rekenen gaat me te ver. Gelukkig liggen de gemeenteraadsverkiezingen in Giessenlanden, eind 2018, nog ver in het verschiet.

 

Wordt dit het nieuwe gemeentehuis van Arkel?

Wordt dit het nieuwe gemeentehuis van Arkel?

Nu de gemeente Giessenlanden aankoerst op een fusie met Molenwaard is het aardig de Arkelse historie in herinnering te roepen. Waar herenkapper Jaap Kooij nu zijn klanten knipt was van 1910 tot 1957 de gemeentesecretarie van de gemeente Arkel. De gemeentesecretaris hield hier kantoor. Inwoners van Arkel konden er twee morgens per week terecht om hun gemeentelijke zaken te regelen.

De kapsalon van Jaap Kooij.
De kapsalon van Jaap Kooij.

De gemeenteraad vergaderde er uiteraard en ook de burgemeester was op gezette tijden op de Dam om zijn part-time ambtswerk te doen. Toen Arkel een maatje groter was gegroeid ontstond de behoefte aan een groter gemeentehuis, dat honderd meter zuidelijker op de hoek Dam/Raadhuisstoep werd opgetrokken.

Verdere schaalvergroting
Bij de gemeentelijke herindeling in 1986 verhuisden de Arkelse ambtenaren naar Hoornaar toen Arkel opging in Giessenlanden. Weer dertig jaar later staan we aan de vooravond van opnieuw een schaalvergroting. Maar het is zeer onwaarschijnlijk dat de geschiedenis van dertig jaar geleden zich herhaalt. De samenvoeging van twee gemeenten betekent niet langer automatisch de nieuwbouw van een nog weer groter gemeentehuis voor nog meer ambtenaren.

Bij de vorming van de gemeente Molenwaard in 2013 werd namelijk besloten af te zien van de bouw van een nieuw gemeentehuis. Het gros van de ambtenaren ging thuis werken of op locatie in een dorpshuis. Een paspoort of rijbewijs wordt thuisgebracht door een ambtenaar die zich per scooter verplaatst. Molenwaard trok de aandacht met dit vernieuwende concept. Uit alle uithoeken van het land was er interesse voor het Molenwaardse model.

Na bijna vier jaar weet men in Molenwaard niet beter en is vrijwel iedereen gewend aan het vernieuwende concept Molenwaard Nabij. Zozeer dat het gros van de Molenwaardse ambtenaren er niet aan moet denken om na een samenvoeging met Giessenlanden weer in één centraal gemeentehuis hun werk te doen. In Giessenlanden is dat, niet verwonderlijk, precies andersom. Uit een enquête blijkt dat 80 procent van de Giessenlandse ambtenaren het liefst op een gemeentehuis werkt.

Wat besluiten de gemeenteraden?
Interessant is wat de gemeenteraden eind november hierover gaan besluiten. In het raadsvoorstel van Molenwaard wordt de huisvestingsvraag concreet benoemd. ‘Giessenlanden kan langzaam toegroeien naar gedeeld gebruik met andere maatschappelijke organisaties en in de tussentijd de discussie voeren over het al dan niet behoud van een gemeentehuis als symbool.’ Maar het raadsvoorstel van Giessenlanden rept met geen woord over de huisvestingsvraag. Dat is een zorg voor later. In een kranteninterview zei burgemeester Werner ten Kate ‘dat Giessenlanden voorlopig nog wel een gemeentehuis zal hebben’.

De kapsalon op de Dam
De Giessenlandse inwoners kunnen zich alvast voorbereiden op wat komen gaat. Er komt een grotere gemeente. Tegelijkertijd zijn de inwoners meer en meer aan zet om zelf invulling te geven aan de ontwikkeling van hun dorp. Een groot gemeentehuis met veel vergaderfaciliteiten heb je daar tegenwoordig niet meer voor nodig. Een dorpshuis volstaat prima, of een dorpskamer of een verenigingsruimte. Het dorpscafé is eveneens een optie, en tja, waarom voor de inwoners van Arkel ook niet de kapsalon op de Dam.

Meer lezen? 
Ook buiten de lijntjes kleuren moet je leren
De waakhond in de raadszaal

Het EU-voorzitterschap van Slowakije en de Roma

Hotel
Een restant van de Sovjetperiode in Prešov.

 

Afgelopen zomer waren we op vakantie in Slowakije. Het is dit halfjaar EU-voorzitter en dat was een mooie gelegenheid dit Midden-Europese land met een vakantiebezoek te vereren.

Niet dat dat gegeven vorig jaar aanleiding gaf om naar Letland af te reizen of volgend jaar Malta als reisdoel te kiezen, maar op de een of andere manier vraagt een vakantie naar Slowakije om een legitimatie. In gesprek met een in politiek geïnteresseerde gesprekspartner roer ik daarom op de EU-trom. Ski-liefhebbers daarentegen praat ik bij over de fantastische skigebieden in het Tatragebergte en natuurliefhebbers probeer ik mee
te nemen naar de uitgestrekte natuurgebieden in het oosten
van dit land.

img_5532
De verwaarloosde huizenblokken van de Roma.

Sisi en de Sovjets
Hoewel ik erg onder de indruk ben van de schoonheid van de Tatra en de natuur in Oost-Slowakije waren we toch vooral benieuwd naar de zichtbare historische erfenis. In Prešov werden we overrompeld door een eeuwenoude gevelrij in het historische stadscentrum, halverwege onderbroken door een hotel in de typische Sovjet-stijl van de jaren vijftig. Pontificaal op het plein in het centrum van de stad een gedenknaald als herinnering aan de Russische bevrijders in 1945. Even verderop een in marmer uitgehouwen Sisi, de op een na laatste keizerin/koningin van het Oostenrijks-Hongaarse keizerrijk, vooral bekend van de gelijknamige film met een suikerzoete Romy Schneider in de hoofdrol. Maar dan wel Sissi met een dubbele s.

Historische mix
Het is deze historische mix van vergane Habsburgse glans en betonnen grauwheid die landen in Midden-Europa tot een aantrekkelijk reisdoel maakt. In Oost-Slowakije is er nog iets anders dat ons West-Europeanen opvalt: Roma. In het dorpje Jasov, ten westen van de prachtige stad Košice, passeerden we een heuse Roma-wijk. Kale betonnen huizenblokken langs ongeplaveide straten met overal kinderen die langs de doorgaande wegen aan voorbijgangers hun vers geplukte paddenstoelen probeerden te slijten.

Je vraagt je bij het zien van die zichtbare armoede af welk voordeel deze bevolkingsgroep genieten van het wonen in de Europese Unie. Een paar honderd kilometer westelijker, in de hoofdstad Bratislava, vergaderen Europese regeringsleiders en ministers een halfjaar over gewichtige zaken. Maar de kans dat die de Roma met hun paddenstoelen langs de kant van de weg zien staan is klein.

Verwaarloosd en gehavend
Van de Roma moeten we ons vooral niets aantrekken, meende onze Hollandse campingbaas. Het is een onderdeel van hun cultuur om de boel te laten verslonzen. Die verwaarloosde en gehavende huizenblokken waren vijftien jaar geleden nieuw gebouwd. Hij had een paar Roma in dienst. Ze deden klussen op de camping en gaven het sanitair regelmatig een beurt. Ook voor Roma is een baan met geregelde inkomsten een belangrijke voorwaarde voor een fatsoenlijk bestaan, wilde de campingbaas er maar mee zeggen. En daar kon ik hem geen ongelijk in geven.

 

De geheimen van een Berlijns appartement

20160528 - Berlijns zwaluwnestOf we ons huis via Airbnb te huur aanbieden. Het is een vraag die regelmatig aan onze keukentafel wordt besproken. Tot een besluit was het nog niet gekomen. Nu ik zelf – als huurder – de proef op de som heb genomen, acht ik de kans klein dat we ons huis ooit op deze manier zullen delen.

Dat de eerste de beste buitenlander je boekenkasten aan een inspectie onderwerpt, is tot daaraantoe. Daar nodigt een privébibliotheek nu eenmaal toe uit. En dat je toilet tijdelijk door een ander wordt gebruikt, hoort ook bij de regels van de deeleconomie. Maar dat iemand nieuwsgierig in een ordner met familiedocumenten snuffelt, is van een andere orde. Of op zoek naar een schone handdoek onbekommerd een la met babykleertjes opentrekt.

Want dat is precies wat er gebeurde toen ik onlangs een paar dagen te gast was in het appartement van een voor mij onbekend Berlijns stel. Ze hadden weinig te verbergen. Twee kleine kastjes waren op slot, meer niet. Via een paar vage fotootjes van de bewoners en een recent babyportret werd ik van lieverlee de intimiteit van dit Duitse gezin ingezogen.

AC/DC
De platencollectie in een van de open kasten wortelde in de jaren zeventig en tachtig. Van Simply Red tot Barbra Streisand. En AC/DC, veel AC/DC. Die laatste elpees ongetwijfeld van de duidelijk wat oudere heer des huizes. Een plank lager aangekomen kon ik – eerlijk is eerlijk – mijn nieuwsgierigheid maar moeilijk bedwingen toen ik daar een Leitz-ordner met ‘Familiedokumente’ aantrof. Even spieken. Kopieën van een nauwelijks interessante notariële akte van een opgeheven bedrijf van een vorige generatie. Verdere nieuwsgierigheid kon ik gelukkig bedwingen.

Van Kafka tot Van Gogh
De boekenkast in de Hauptschlafzimmer was strikt verdeeld. Links uitpuilende planken met kunstboeken, in de meest onhandige formaten, zoals het kunstboeken betaamt. De rechter helft was gewijd aan de Europese literatuur, keurig gerangschikt op alfabetische volgorde. Anthony Burgess, Frans Kafka, Astrid Lindgren, William Shakespeare met Stefan Zweig als logische laatste. Halverwege de derde plank van boven de prachtige dundrukuitgave van de brieven van Vincent van Gogh aan zijn broer. ‘Lieber Theo, ich arbeite jetzt mit einem neuen Modell: einen Postmeister in blauer Uniform.’ Op de uitkragende uiteinden cassettes van Proust, opnieuw Kafka, Goethe en ruim 10.000 pagina’s Thomas Mann, de laatste ongelezen, wachtend op een rustiger moment in het leven. Je zou wensen dat je je niet een lang weekend maar een jaar lang aan deze literaire bron kon laven.

Zwaluwnest
Staand voor de boekenkasten heb ik me herhaaldelijk afgevraagd wie de boekencollectie heeft aangelegd. Zijn de kunstboeken van de vrouw des huizes en de literaire werken van haar partner? Of juist andersom? Misschien dat ik er in een mailtje nog naar zal vragen, want noch bij aankomst noch bij vertrek hebben we de bewoners getroffen. Over één object bestaat in elk geval geen onduidelijkheid over de herkomst. Tegen het witte granolbehang naast de boekenkast viel het aanvankelijk nauwelijks op, maar daar hing met twee spelden aan de muur geprikt een afdruk van een zwangere buik in papier maché. Een groot zwaluwnest, naast het fotootje en de la met babykleertjes een van de weinige tastbare bewijzen van het derde gezinslid van deze Duitse familie.

Dilemma’s met duurzame energie

20160520 - Zonnepanelen
Zon of schaduw?

De weg naar de overstap op duurzame energie is er een vol dilemma’s. Is het wel zo duurzaam om kolencentrales met biomassa bij te stoken? Of een elektrische auto aan te schaffen als je weet dat er nog geen afdoende oplossing is voor afgedankte accu’s. Voor de meeste dilemma’s kunnen we dichter bij huis blijven. Ik heb er een – letterlijk – uit eigen tuin: sparen we onze eeuwoude kastanjeboom, de blikvanger van onze tuin en eigenlijk de hele buurt? Of hakken we hem om zodat we het rendement uit onze zonnepanelen met de helft vergroten?

Eerst de cijfers: sinds 28 april 2015 hebben we 20 zonnepanelen op ons schuurdak, bij optimale omstandigheden goed voor pakweg 3060 kWh. We zijn precies een jaar later. Een mooi moment om de balans op te maken. En wat blijkt: in een jaar tijd hebben we ongeveer 2100 kWh zonne-energie geproduceerd.

De lage productie hebben we grotendeels te danken aan onze Aesculus hippocastanum. De kastanjeboom is in honderd jaar uitgegroeid tot monumentale proporties en zorgt op zonnige dagen voor aangename schaduw. Sinds vorige zomer maken we deze zin als volgt af: …en zorgt op zonnige dagen dat de productie van onze zonnepanelen fors achterblijft door de schaduw van de kastanjeboom.

‘Omhakken, zou je zeggen’
In geld uitgedrukt lopen we een dikke 200 euro mis, en ook de milieuopbrengst is minder. We hebben in dat eerste jaar 1000 kilo CO2-uitstoot bespaard. Bij volledige benutting van de panelen zou dit de helft meer zijn: 1500 kilo CO2-uitstoot. Omhakken die boom, zou je zeggen. Maar nu het dilemma: onze paardenkastanje (ik heb het opgezocht: met een n) haalt ook CO2 uit de lucht. De schatting is jaarlijks ongeveer 25 kilo. Een makkelijke keuze, zou je zeggen. Kappen die boom. Maar dan hebben we te maken met ca. 3000 kilo CO2 die vrijkomt als de boom na het kappen afsterft. Gelukkig hebben we daar dan weer onze houtkachel voor.

Tien kuub
Exacte berekeningen zijn lastig, maar ik schat dat de boom zo’n tien kuub gekloofd hout oplevert. En dat is welkome brandstof voor onze houtgestookte cv-kachel. We hebben minder gas nodig, wat resulteert in een lagere uitstoot van ongeveer 4000 kilo CO2. Het fijnstof dat vrijkomt door stoken in houtkachels is weer een ander dilemma. Dat bewaren we voor een volgende keer.

De conclusie van al deze overwegingen: onze kastanjeboom kappen levert een aanzienlijk milieuvoordeel op. Maar daarmee zijn we de ziel van onze tuin kwijt en dat is wel het laatste wat we willen.

Lees ook deze blog over de aanschaf van onze houtkachel, drie jaar geleden.

De waakhond in de raadszaal

Geurt Mouthaan uitsnede
Verslaggever Geurt Mouthaan van Het Kontakt aan het werk.

De meeste lezers van huis-aan-huisbladen vinden ditjes en datjes in hun eigen dorp of wijk het leukst. He, tante Leentje is 50 jaar lid van de toneelvereniging! Maar wat er zich in de raadszaal op het gemeentehuis afspeelt, laat het gros van de mensen koud. En geef ze eens ongelijk. Als het onderwerp niet droog of moeilijk is, máken we het wel ingewikkeld of onaantrekkelijk. Als raadslid weet ik er inmiddels alles van. Eén agendapunt kan tot ellenlange discussies leiden. En ik ben er, eerlijk is eerlijk, medeverantwoordelijk voor. Lees verder

De koffiejuffrouw en het logo van Den Hâneker

Onlangs was ik weer eens te gast bij Den Hâneker, de vereniging voor natuur- en landschapsbeheer in de Alblasserwaard en VDen Haneker logoijfheerenlanden. Ondanks de hoge temperaturen is de kans om nu een grutto in de polder te zien nihil. Dus moeten we het doen met de getekende grutto, die sinds de start van de vereniging in 1994 het beeldmerk is, samen met een gestileerde knotwilg. Mooier kun je het Hollandse polderleven niet verbeelden. Lees verder

Glasvezel in Giessenlanden

Glasvezel, mei 2015Wat elders in Nederland niet of nauwelijks lukt, glasvezel in de buitengebieden, komt in Giessenlanden wél van de grond. Dankzij royale steun van de gemeente. Een meerderheid van de gemeenteraad stemde eind april in met het voorstel om een bedrag van 5,6 miljoen euro te lenen aan GiessenlandenNet bv. De bv blijft na de aanleg eigenaar van het glasvezelnet en verzorgt het beheer en onderhoud. Voor de levering van data doet GiessenlandenNet de eerste twee jaar exclusief zaken met een kleine speler in de telecomwereld. Lees verder

Dagboek van een evacué

Dagboek van een evacué

Een impressie van hoogwater in 1820. De sluis ter hoogte van de Arkelse Dam, stroomt over.

De evacuatie van het Rivierengebied, 20 jaar geleden, is de voorbije weken royaal herdacht. Veel herinneringsverhalen in de regionale media. In Tricht liep het hele dorp uit voor een theaterspektakel in – heel toepasselijk – een vloedschuur. En natuurlijk roerden de deskundigen zich met hun boodschap dat de risico’s van een overstroming na al die dijkverzwaringen zeker niet minder worden. Sterker nog, we moeten serieus rekening houden met een overstroming, want het eindeloos ophogen van onze rivierdijken is niet langer dé oplossing. Lees verder

Wordt leesvoorziening onvervulde droom?

De bibliotheek van onvervulde dromenDe gemeenteraad van Giessenlanden moest half december een besluit nemen over een nieuwe leesvoorziening. Dat leek me een mooie gelegenheid de wethouder van cultuur en voorzieningen Elisabeth van Leeuwen een boek cadeau te doen. Tijdens de bij tijd en wijle heftige discussies in de afgelopen periode zou je namelijk bijna vergeten waar het om gaat: het bevorderen van lezen en aanpalende zaken die met educatie en ontwikkeling te maken hebben. Lees verder

Twee eeuwen Kozakkenbloed in de familie

Kozakken bij Deventer1 oktober is een mijlpaal in onze familie. Niet dat we op die dag iets vieren, maar in het jaar dat bol staat van 200 jaar Koninkrijk der Nederlanden zou dat wel gepast zijn. Het is 1 oktober 2014 namelijk op de kop af 200 honderd jaar geleden dat mijn betovergrootvader Teunis van de Minkelis werd geboren. Hij zag in Schoonhoven het levenslicht en was vernoemd naar zijn moeder Teuntje van de Minkelis. En dat had een reden, want de vader was bij zijn geboorte niet in beeld. Lees verder

Het lijsttrekkersdebat in Giessenlanden

De gemiddelde campagneleider staat op scherp en maakt dagelijks overuren. Na maandenlange voorbereidingen nadert het uur van de waarheid. De gemeenteraadsverkiezingen van woensdag 19 maart komen nu snel dichterbij.

Maandag jl. was de eerste en in Giessenlanden goedbeschouwd de enige vuurproef: het lijsttrekkersdebat in De Til in Giessenburg. De dames van de communicatieafdeling van de gemeente en de redactie van Het Kontakt hadden alles piekfijn voorbereid, inclusief een camera voor de livestream-verbinding. Lees verder

See you op 19 maart

IMG_0981Bij de gemeenteraadsverkiezingen kun je je, anders dan bij de landelijke of Europese verkiezingen, een lolletje veroorloven bij het bedenken van een verkiezingsslogan. Vorige week haalde de Udense wethouder Peerenboom landelijk het nieuws met ‘Stem op een goeie peer; daar plukt U den vruchten van’. Tja, je moet het maar bedenken om je naam zo tot inzet te maken van de verkiezingscampagne, in dit geval van de VVD. Lees verder

‘Alle grote partijen hebben het verprutst’

Niets zo boeiend als het rechtstreekse contact met de kiezers tijdens de verkiezingscampagne. In Arkel trok ik een middagje van deur tot deur en dat leverde heel wat boeiende en bijzondere reacties op.

‘Ik stem altijd GroenLinks. Maar ja, in Giessenlanden ben je dan snel uitgespit. Ik zou het niet weten. Maar ik ga zeker wel stemmen.’ Lees verder

Geen zonnenpanelen maar een schoorsteen op ons dak

Stoofpeertjes op de kachelDe adviseur duurzame energie van Eneco had het snel gezien. Beleefheidshalve deed hij nog een inventarisatie van het aantal beschikbare vierkante meters op de gebroken kap van ons dijkhuis. Aan de krappe kant; het kon net. De schoorsteen op ons dak was ook niet bepaald een pré, en dan was daar nog die vermaledijde schoorsteen van de buren. Maar de eeuwoude kastanjeboom achter ons huis gaf de nekslag. Niet aan beginnen, zo luidde het snelle oordeel van de Eneco-man. Lees verder

Bijoogst

IMG_0030Zelf je groenten telen, al is het maar in minuscule plastic bakjes in de vensterbank, is hot. Aan ervaren moestuinders gaat deze manie goeddeels voorbij. Die hebben de afgelopen weken de voorbereidingen voor een nieuw seizoen gemaakt zoals ze dat al jaren gewend zijn. Na het spitten de grond in fases zaaiklaar maken en een paar mooie lentedagen afwachten totdat de grond genoeg opgewarmd is om de voorgekweekte plantjes en het zaad aan de grond toe te vertrouwen. Dit jaar een paar weken later dan we doorgaans gewend zijn, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Lees verder

Dodenherdenking in Veen

Grafsteen Ivo 't Lam en familieHet luchtalarm gaat. Je versnelt je pas voor zover je oude benen dat toelaten. Blij dat je thuis bent, ren je naar de kelderdeur. Daar onder het huis ben je veilig. Als je halverwege de keldertrap bent, slaat een vernietigende bom in.

Het overkwam mijn overgrootvader en daarom sta ik deze vierde mei in het Brabantse Veen met een paar honderd dorpsbewoners bij het plaatselijke herdenkingsdocument. De herinnering aan een handjevol verzetsstrijders wordt daar levend gehouden. Ook de naam van mijn overgrootvader Ivo ’t Lam klinkt daar tijdens de jaarlijkse dodenherdenking. En die van zijn dochter, haar man, haar kinderen en kleinkinderen. Lees verder